ചിന്തകളുടെ ചതവിലും
മുറിവിലും തൊടാതെ
ഞാനെന്നെ ചേർത്തു
പിടിക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ
ഇപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന രാത്രി
ചോദിക്കാറുണ്ട്
ഒറ്റക്കാണോ വന്നതെന്ന്.
കൂട്ടിരിക്കാൻ ഒരാളുണ്ടെങ്കിലേ
അസുഖം ഭേദമാകൂ
എന്നില്ലെന്ന് പറയാൻ
തുടങ്ങിയെങ്കിലും
തിരിഞ്ഞു കിടന്നു.
പൊള്ളുന്ന വെയിലിലേക്ക്
ജനാല തുറന്നിട്ട്‌
വിളിച്ചു വരുത്തിയ രാത്രി
തണുപ്പിന്റെ
പുതപ്പിട്ടു തന്നു.
ഉണരുമെന്ന് ഉറപ്പില്ലാഞ്ഞിട്ടാവണം
ഉറക്കം വന്നു നോക്കിയതേ ഇല്ല.
മൗനം കനക്കുന്നു.
ഓർമകൾ മണക്കുന്നു.
എന്റെ താളത്തോട്
ചേർന്നു പാടാതെ
ഹൃദയം മിടിക്കുന്നു.
ഇറങ്ങിപ്പോയ ശ്വാസങ്ങളിൽ
തിരിച്ചു വിളിക്കാതെ
കയറി വരുന്ന നിശ്വാസങ്ങൾ.
സന്ദർഷകരെ
പുറത്തു നിർത്തി വാതിലടച്ച്
നീണ്ടു നിവർന്നു
വെറുതെ കിടക്കുന്ന വേദനകൾ.
എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും
പൊട്ടിപ്പോയേക്കാവുന്ന
ഒരു ചരടിൽ കോർത്തു വെച്ച
മനസാണ്.
മരുന്ന് കുറിച്ചു തന്നിട്ടും
കഴിക്കാൻ മടിച്ചു നിൽക്കുന്ന
പക്വത വരാത്ത കുട്ടിയെ പോലെ
ഞാനെന്നെ തന്നെ
ചതവിലും മുറിവിലും
തൊടാതെയിങ്ങനെ
ചേർത്തു പിടിച്ച്
എന്നോട് ചേർക്കുന്നു. .