രണ്ടു വര്‍ഷം മുമ്പ്. സ്ഥലം കൊച്ചിയിലെ ഒരു ഹോസ്പിറ്റലിലെ അഞ്ചാം നിലയിലെ മുറി.
പത്തു ദിവസത്തിലേറെയായി പനിയും മേലുവേദനയുമായി എന്റെ മകളെ അവിടെ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തിരിക്കുകയാണ്. ആന്റിബയോട്ടിക്കുകള്‍ ഞരമ്പിലൂടെ കയറുന്നു, എന്തൊക്കെയോ മരുന്നുകള്‍ കഴിക്കുകയും കുടിക്കുകയും ഇഞ്ചക്ഷനായി കയറ്റുകയും ചെയ്യുന്നു.
രാത്രികളില്‍ കൂടിവരുന്ന പനിയും പുറംവേദനയും ക്രമാതീതമാവുന്ന ഹൃദയമിടിപ്പും. ഗുളിക കൊണ്ടൊന്നും ഒരു കാര്യവുമില്ലാത്ത അവസ്ഥ. ‘മമ്മാ’ എന്ന് വിളിച്ചു വേദനിച്ചു കരയുന്ന മകളെ നഴ്‌സ് വന്നു ഇഞ്ചക്ഷന്‍ നല്‍കി, ശരീര താപനില നിയന്ത്രിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത് കണ്ടു നിസ്സഹായയായി നോക്കിനില്‍ക്കുന്ന എന്നെ ഞാന്‍ ഇത് എഴുതുമ്പോഴും കാണുന്നുണ്ട്.
2019 കൊഴിഞ്ഞു 2020 ജനുവരി പുതുവര്‍ഷം പിറക്കുന്ന ആ രാത്രിയിലും ഞങ്ങള്‍ ഹോസ്പിറ്റല്‍ മുറിയില്‍ തന്നെയായിരുന്നു.
വേദനയും കരച്ചിലും പനിയും അര്‍ധരാത്രിയില്‍ ഇഞ്ചക്ഷന്‍ വെപ്പും എല്ലാമേറ്റു തളര്‍ന്നു മയങ്ങുന്ന മകളുടെ അടുത്തുനിന്ന് എണീറ്റ് ഒന്ന് നടുനിവര്‍ത്താം എന്ന് കരുതി എന്റെ ബെഡില്‍ വന്നിരുന്നപ്പോള്‍ സമയം 12 മണി.
പെട്ടെന്നാണ് താഴെ റോഡിലൂടെ ‘ഹാപ്പി ന്യൂ ഇയര്‍…’ എന്നലറിവിളിച്ചു ബൈക്കിലും കാറിലും ആളുകള്‍ ചീറിപ്പാഞ്ഞു നഗരപ്രദക്ഷിണം നടത്തുന്നത്.
അഞ്ചാം നിലയിലെ മുറിയിലേക്ക് കൂടി അലച്ചെത്തുന്ന ബഹളത്തില്‍ ഞാന്‍ ഞെട്ടിത്തരിച്ചു. തളര്‍ന്നുറങ്ങുന്ന എന്റെ കുഞ്ഞ് ഉണരുമല്ലോ എന്ന് ഭയന്നു. വേവലാതിപ്പെട്ടു. ഉണരല്ലേ എന്ന് പ്രാര്‍ഥിച്ചു.
ഇതെഴുതുന്നത് ദീപാവലിയുടെ തലേ ദിവസം. ഞാന്‍ ക്ലിനിക്കില്‍ നിന്ന് മടങ്ങിവരുമ്പോള്‍, തൊട്ടടുത്തു നിന്നു കാതടപ്പിക്കുന്ന ഒരു പടക്കം പൊട്ടല്‍ കേട്ടു ഞാന്‍ ഞെട്ടി വിറച്ചു, ചുറ്റിലും നോക്കി.
അപ്പോഴേക്കും തുരുതുരാ പടക്കം പൊട്ടല്‍ ആരംഭിച്ചിരുന്നു. എന്റെ തൊട്ടടുത്ത പീടികവരാന്തയില്‍ ഉറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു കുഞ്ഞുപൂച്ചക്കുട്ടി ഞെട്ടി എണീറ്റ് കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ജീവനും കൊണ്ട് ഓടി.
റോഡ് സൈഡിലെ മീന്‍കടയില്‍ മീന്‍ മേടിക്കാനായി നില്‍ക്കുകയായിരുന്ന ഒരു അമ്മൂമ്മ ആകെ ഒന്ന് ആടിയുലഞ്ഞു ചെവി രണ്ടും അമര്‍ത്തി പൊത്തിപ്പിടിച്ച് ‘ഭഗവാനേ…’ എന്ന് വിളിച്ചു ഭയചകിതയായി.
ഇതൊന്നും ബാധിക്കാതെ ഒരുകൂട്ടം ആളുകള്‍ മാലപ്പടക്കം തുരുതുരാ പൊട്ടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
എത്ര വിശാലാര്‍ഥത്തില്‍ ചിന്തിക്കുന്നവരാണെങ്കിലും ചില സാഹചര്യങ്ങളില്‍ സ്വാര്‍ഥതയുടെ കുടുസ്സുമുറിയില്‍ മനസ്സിനെ കയറ്റി അടച്ചിടും.
ആഘോഷവേളകളില്‍, പൊതുജാഥകള്‍ നിരത്തിലൂടെ പോകുമ്പോള്‍, നമ്മള്‍ തന്നെ വോട്ടു നല്‍കി ജയിപ്പിച്ച മന്ത്രിമാര്‍ പൊതുഗതാഗതം ഉപയോഗിക്കുമ്പോള്‍… ചുറ്റിനുമുള്ള സഹജീവികള്‍ നമ്മുടെ കണ്ണില്‍ നിന്നും മനസ്സില്‍ നിന്നു പാടേ അപ്രത്യക്ഷമാകും.
അവിടെ മാനസികമായും ശാരീരികമായും വേദനിക്കുന്നവര്‍, രോഗികള്‍, ജന്തുജാലങ്ങള്‍ എല്ലാം ഉെണ്ടന്ന് ഒരു നിമിഷം ഒന്ന് ഓര്‍ക്കാന്‍ സമയം കാണണം. ആഘോഷങ്ങള്‍ വേണ്ട എന്നല്ല, ചുറ്റിലുമുള്ളവരെ പരിഗണിക്കാനുള്ള മനസ്സുണ്ടാവണം എന്നാണ് പറയുന്നത്.
കാതടപ്പിക്കുന്ന പടക്കങ്ങള്‍, അമ്പലങ്ങളിലും പള്ളികളിലുമുള്ള ഉത്സവങ്ങളില്‍ പൊരിവെയിലില്‍ എഴുന്നള്ളിക്കുന്ന ആനകള്‍, സര്‍ക്കസുകളില്‍ ചാട്ടകൊണ്ടു അഭ്യാസങ്ങള്‍ കാണിപ്പിക്കുന്ന സിംഹവും കടുവയും…
നമ്മുടെ മനസ്സിനും കണ്ണിനും സന്തോഷം നല്‍കുന്നത് സഹജീവികള്‍ക്ക് ഭയവും പരിഭ്രമവും വേദനയും അസ്വസ്ഥതയും നല്‍കുന്നുണ്ടോ എന്ന് ഒരു നിമിഷം ചിന്തിക്കാന്‍ നാം തയ്യാറാവുന്നിടത്താണ് മനുഷ്യത്വം പൂര്‍ണമാവുക എന്നറിയുക.
അയല്‍ക്കാരന്റെ ഉറക്കം കളഞ്ഞു നാം ആടിത്തിമര്‍ക്കുമ്പോള്‍ നമ്മുടെ മേല്‍ പതിക്കുന്ന ശാപവാക്കുകള്‍ പില്‍ക്കാലത്ത് എന്ത് വിപത്തിനെയാണ് പകരം നല്‍കുക എന്ന് ഊഹിക്കാന്‍ പോലും പറ്റില്ല.
ഉത്സവങ്ങള്‍, സന്തോഷവേളകള്‍ എല്ലാം പൂര്‍ണമാവുന്നത് അന്യന് അലോസരമുണ്ടാക്കുന്ന പ്രവൃത്തികള്‍ വേണ്ടെന്നുവെക്കുമ്പോഴാണ്. നമ്മുടെ സന്തോഷത്തില്‍ അപരനെ കൂടി ചേര്‍ത്തുനിര്‍ത്തുമ്പോഴാണ്.
ദീപങ്ങളുടെ ഉല്‍സവനാളില്‍, നന്മയുടെ നിറവാകുന്ന മനസ്സ് തെളിയിക്കാന്‍ നമുക്കു സാധിക്കട്ടെ!
