ടാറിട്ട റോഡവസാനിക്കുന്ന
ഞങ്ങളുടെ കോളനിയിലേക്ക്
വികസനമെന്ന കാല്പനിക പദവുമായി
വെളുവെളുക്കെ ചിരിച്ച്
ഇന്നലെയവര്‍ വീണ്ടും വന്നു
പണ്ടെന്നോ കണ്ണടഞ്ഞുപോയ
വഴിവിളക്കു കാലിന്മേല്‍
ചാരിനിന്നു നെഞ്ചിന്‍കൂടില്‍
അള്ളിപ്പിടിച്ചിരുന്ന കഫം
ആഞ്ഞുതുപ്പുകയായിരുന്നു അച്ഛന്‍
അരിമണിയില്ലാത്ത ചോറ്റുകലത്തില്‍
വെട്ടിത്തിളക്കുകയായിരുന്നു
കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ
വിശപ്പിന്റെ ആളല്‍
പട്ടടയിലിരുന്ന്
പൊള്ളുകയായിരുന്നു
അമ്മയുടെ ചോര്‍ന്നൊലിക്കാത്ത
വീടെന്ന കിനാവ്
തയ്യല്‍മെഷീനില്‍ ആഞ്ഞുചവിട്ടി
നൈറ്റിയുടെ കാലപ്പഴക്കത്തെ
ഏച്ചുകെട്ടുകയായിരുന്നു
പ്രിയതമ
ഒരു വോട്ടിന് ഒരു പൂക്കാലം
തരാമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍
അമ്മമ്മയുടെ ഇളകിത്തുടങ്ങിയ
അണപ്പല്ലിനിടയില്‍ക്കിടന്ന
മുറുക്കാന്‍ ചണ്ടി മുറ്റത്ത്
ചോന്ന പൂക്കളം വരച്ചു
കനലു കെട്ട അടുപ്പില്‍
എണ്ണ വറ്റിയ വറചട്ടിയില്‍
മുളകെരിഞ്ഞ ഉരലില്‍
വക്കുപൊട്ടിയ അമ്മിക്കല്ലില്‍
അടുക്കള മാത്രം
വാക്ക് വറ്റിയവനെപ്പോലെ
തലതാഴ്ത്തി നിന്നു
വര്‍ണക്കടലാസില്‍ അച്ചുനിരത്തിയ
പ്രകടനപത്രിക വായിച്ചിരിക്കെ
വഞ്ചിതമായ ഇന്നലെകള്‍ക്ക്
വറുതിയുടെ കനമായിരുന്നെന്ന്
ഞങ്ങള്‍ മറന്നുതുടങ്ങി
ഓരോ പഞ്ചവത്സരങ്ങളിലും
കഞ്ഞിപ്പശ മുക്കി ഇസ്തിരിയിട്ട
തൂവെള്ള കുപ്പായം പോലെ
പിന്നെയും എഴുന്നുനിന്നു
എന്റെയും നിന്റെയും
കരിപുരണ്ട കിനാവുകള്‍
നീ കൊടി നാട്ടി
ഞാന്‍ ചുവരെഴുതി
ഇടക്കെപ്പോഴോ
നമ്മള്‍ പോര്‍വിളിച്ചു
രക്തസാക്ഷി മണ്ഡപത്തില്‍
ചോരമണമുള്ള പൂക്കള്‍ വിരിഞ്ഞു
ചൂണ്ടുവിരലില്‍ പുരണ്ട
മഷി മായും മുമ്പേ
ചത്തുമലച്ചു
നമ്മുടെ കിനാവുകള്‍…
ഫലമറിയും മുമ്പേ
തോറ്റ ജനതയാണ് നാം!
